Op de langste dag van het jaar ben ik in het Duitse Kleef te gast op de ‘gartenparty’ van pianist Stefan en zijn vrouw Irene. Zoon Thomas van zes ligt al lang in bed, maar als de muziek steeds harder gaat komt hij naar beneden om mee te dansen.
Er zijn veel muzikanten te gast op het feestje. Nadat de wedstrijd Duitsland en Ghana is geëindigd in 2-2 begint de onvermijdelijke jamsessie. Ik doe mee achter het drumstel van Thomas. Thomas zelf speelt op de bongo’s. Terwijl de andere kinderen langzaamaan afhaken gaat Thomas maar door. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Hij speelt bijna een uur lang met ons mee. Vol overgave en in het juiste tempo. Daarna kruipt hij zelf ook nog even achter het drumstel en trakteert ons op een paar vette discogrooves. Hij drumt linkshandig op een rechtshandig drumstel. Heel raar, maar het gaat eigenlijk prima.
Later op de avond om een uur of één, terwijl Thomas – nog altijd niet moe – buiten grassprieten in het vuur gooit, evalueren we zijn optreden. Hij spreekt hij de volgende onsterfelijke worden:
“Ich bin nicht so ein Jazztyp, mehr ein Rocktyp. Aber mein haar muss noch etwas länger”.
De volgende morgen zet ik toevallig een cd van De Staat op en ineens is het me duidelijk. In Nijmegen, niet zo ver van Kleef woont nog een linkshandige drummer met lang haar, ook niet zo’n jazztyp. De gelijkenis is treffend!
