Bauke Bakker

Menig drummer zal het volgende herkennen. Je hebt je net voor een paar tientjes een middag in zweet gewerkt op een of ander festival, je trommels uit en weer ingepakt en in de file gestaan. Moe maar voldaan zit je op de bank. Het ging best goed vandaag! Stiekum vind je jezelf best een goede drummer. ’s Avonds ga je nog even de stad in, naar een bandje kijken. En dan gebeurt het. Je hoort het al van enige afstand. Achter de boemketels zit… Bauke Bakker.

Wat volgt is een vreemde mengeling van gevoelens. Aan de ene kant zakt de moed je in de schoenen. Je ’s middags opgetrommelde gevoel van eigenwaarde wordt aan diggelen geslagen (en gezongen!) door deze dan weer langharige, dan weer kortharige jongeman uit Zwolle. Waar heb ik me toch al die jaren mee bezig gehouden op dat conservatorium? Vraag ik me af. Potverdikke, zó moet het klinken!

Komt het door zijn recht-voor-z’n-raap fills? Zijn zijn rock & roll uitstraling, de manier waarop Bauke rechtop achter de microfoon blijft zitten terwijl zijn armen als tentakels van een inktvis de trommels raken? Bij Bauke gaat er niets verloren. Via zijn stokken, drumstel en microfoon krijg je als toeschouwer de hele bak energie over je uit gestort en dat is erg fijn. Volgens mij kun je daar als drummer alleen maar jaloers op zijn.

Voor degenen onder u die geen idee hebben waar ik het over heb:

En tegelijkertijd… Een goede drummer zorgt dat je wilt dansen. Luister ik naar Bauke, dan wil ik de hele tijd dansen. Zelfs als hij nog niet eens begonnen is met spelen. Kondigt hij een liedje aan, dan wil ik dansen! Geef ik Bauke (die altijd lijkt te lachen) een hand, dan wil al ik dansen.

Mijn eerste kennismaking met Bauke was toen ik in de vooropleiding van het conservatorium zat. Ik ging kijken bij het eindexamen van Bertolf. Bauke speelde Seven Days van Sting: moeilijke vijfkwarts reggae, en daar dan nog even de tweede stem overheen zingen waarbij Bauke meer als Sting klonk dan Sting zelf.

Zoals Jan Smit (de saxofonist) het zei: (*zet plat Rotterdams accent op*) ‘Jezus, die gast speelt strak man! Stel, je krijgt  bij zijn optreden een klap voor je kanis en je wordt twaalf uur later pas weer wakker, dan speelt die drummer nog steeds hetzelfde tempo!’

In mijn lokaal op de muziekschool hangt een poster van Cesar Zuiderwijk. ‘Dat is toch de beste drummer van Nederland?’ vraagt een leerling. ‘Nee joh’, zeg ik.