Over de drumleraar die besloot om niets te doen.

Op 8-jarige leeftijd ging Trystan op drumles. Zoals dat gaat bij de meeste drumcarrières begon hij voortvarend. Trystan was niet zo’n lezer maar compenseerde dat met zijn goede oren. Zijn drumtalent combineerde hij met een evengrote aanleg voor het stukslaan van stokken, kwijtraken van fietssleutels, verliezen van oordoppen en het wegmaken van bladmuziek. Organiseren was niet zijn ding. In zijn huiswerkschriftje was na verloop van tijd te lezen “Oefening 3 graag deze week wèl oefenen” en de week erna stond er weer zoiets. De boel stagneerde. Trystan nam maar moeilijk iets van mij aan. Hij knikte wel netjes, maar oefenen? Ho maar. Ook op school liep het op dat moment wat minder geloof ik en hij moest een jaar over doen.

Op een goede dag in maart kwam Trystan z’n vader mee naar de les om zijn zoon uit te schrijven. Thuis was er continu strijd over het oefenen. Ze werden er moe van. Nog een argument: “Voor jou als docent is het ook niet leuk.” Wat papa nog niet wist: ik ben niet het type docent dat chagrijnig wordt wanneer een leerling niet oefent. Zolang dat niet gepaard gaat met de verwachting dat zoonlief hard vooruitgaat vind ik het niet zo’n probleem. Op school moeten jonge mensen al zo veel. Mogen ze misschien 20 minuten in de week even niet bezig zijn met dat alles steeds maar beter moet? 

Wat wil je vandaag spelen?

We kwamen tot de oplossing dat Trystan in elk geval het seizoen zou afmaken. Aan het begin van elk van de 10 lessen die ons nog restten zou ik vragen: wat wil je vandaag spelen? En ik zou vooral geen huiswerk opgeven. De week erna kwam Trystan met een liedje van Alice Cooper, daarna volgden Iron Maiden, Evergrey, Tool, Nightwish, Gojira, Korn en noem al die herrie maar op. De stukken werden steeds moeilijker. Trystan kreeg snelle handen en snelle voeten en speelde complexe stukken van Dream Theater op zijn gehoor mee. Soms legde ik iets uit aan de hand van de liedjes die Trystan speelde, maar echt geïnteresseerd was hij niet. Hij keek dan even op de klok en vroeg of we snel weer door konden met een volgend nummer. 

Nadat ik had besloten om te stoppen met lesgeven ging Trystan eigenlijk steeds beter drummen. Interessant! Het enige wat ik deed was elke week 20 minuten verzoeknummertjes draaien op Spotify, zeggen dat ik het heel knap vond en me vervolgens bezwaard voelen dat z’n ouders daar dan € 13,75 voor betaalden. Daar stond ik dan, schrijver van een drumlesmethode, docent methodiek, getraind om drummers efficiënt van A naar B te helpen. Juist door even niet de docent uit te hangen ging Trystan als een speer. [tekst gaat door na de video]

3 jaar later heeft Trystan, inmiddels 13, nog steeds les. Nog altijd vraag ik elke week: “Wat wil je spelen?” De vele optredens op voorspeelavonden, de ouders die het allemaal prachtig vinden en zijn fijne buren – vergeet de buren niet – hebben ervoor gezorgd dat hij inmiddels de sterren van de hemel speelt. Drummen is wat hij het liefste doet. Afgelopen week scheidden onze wegen. Niet omdat Trystan niet meer door wil maar omdat ik afscheid neem van de muziekschool. Trystan en zijn ouders bedanken me voor alles wat ik voor ze betekend heb. Dat voelt een beetje vreemd want zoveel ik heb ik toch niet gedaan? Maar ik begin het te begrijpen. Kennelijk was Trystan juist gebaat bij niet te veel bemoeienis en het ‘niets doen’ dat daarvoor nodig is moet je als docent ook maar kunnen opbrengen.

Wat is nu de moraal van dit verhaal?

Autonomie, dus dat je zelf wat te zeggen hebt over het leerresultaat en hoe je dat bereikt, maar ook dat je je gezien en gehoord voelt, is voor de ene leerling belangrijker dan voor de andere. Voor Trystan is het zelfs een harde voorwaarde om überhaupt iets te leren. Of: Je rol als docent is soms maar beperkt. Je kunt hoog en laag springen maar in sommige gevallen is het juist het beste om een stap terug te doen, bijvoorbeeld door de juiste omstandigheden te creëren waarin de leerling zelf aan het werk kan. Onderschat niet wat sommige leerlingen zelfstandig allemaal kunnen bereiken wanneer ze zelf de baas mogen zijn. Of: Niets doen als oplossing. Wat een goed idee eigenlijk! Welke beroepsgroepen zouden daar wat kunnen leren?

Nee, ik ben er nog niet helemaal uit wat ik hier nou mee wil zeggen. Ik vind het gewoon een heel mooi verhaal.

PS. Afgelopen weekend kreeg ik een appje van de moeder van Benjamin die thuis ook maar moeilijk aan het oefenen kwam en volgend jaar niet verder gaat. “Dank je wel nog voor de leuke foto’s en de afscheidsles. Benjamin vond het leuk om ook de anderen te zien en was onder de indruk dat die ene ‘grote’ jongen al op z’n zevende begonnen was en nu nog steeds speelt. Er lijkt bij Benjamin een soort druk weggevallen te zijn, hij drumt de laatste dagen elke dag! Dus wie weet!”

1 reactie

Mooi, herkenbaar verhaal. Ik heb ook wel eens leerlingen die nooit doen wat je vraagt maar die elke les weer met iets komen wat ze onder de knie hebben gekregen. Ze steken er hoorbaar energie in. Dan is in de les een paar tips geven, als je er al tussen komt, genoeg. Het zijn ook de leerlingen die nooit een les over slaan.

Laat een antwoord achter aan Peter Blom Reactie annuleren