Zorg en Welzijn

Vroeger, toen je nog telefoonnummers uit je hoofd kende, toen Diederik Samsom nog links was en toen de politie je beste vriend was, zeg maar in de jaren negentig. Toen had ik de tijd van m’n leven op basisschool De Regenboog. Het was een school waar iedereen ‘je’ of ‘jij’ was. We leerden batikken en bouwden een raket met een colafles en een fietspomp. Meester Henk speelde gitaar en er was geen citotoets.

Het gebouw had klaslokalen zonder deuren. Waar bij een normale school de deur zou zitten, hing er op De Regenboog bij de ingang van iedere klas naast de plasketting  een schrift met daarop de tekst ‘groepsbespreking’. Daar kon je van alles in schrijven. Eens in de zoveel tijd legden we onze Pluspunt rekenboeken neer en wijdden we in de kring een groepsbespreking aan bijvoorbeeld het feit dat Pietje altijd zijn jas ophing aan het haakje dat voor de jas van Jantje bedoeld was. Nu was Jantje verdrietig en mocht iedereen zeggen wat hij/zij er van vond. Er werd ook stilgestaan bij Pietjes kant van het verhaal.

Waar de zon op komt

Mijn persoonlijke triomf met het groepsbespreking schrift was toen ik na het vegen van het lokaal tijdens een ‘groepsdienst’ melding maakte van de kromme veegblikken. Dat was toch geen vegen zo. Al het zand ging er onderdoor! En ja hoor. Een week later waren er nieuwe! Het gaf mij het gevoel het blijkbaar hielp als je je ergens druk over maakte in de wereld. Dat gevoel is nooit meer weg gegaan.

Deze opleiding (op de middelbare was het niet veel anders) had voor- en nadelen. Zo moet ik mezelf er nog altijd toe zetten om mensen met ‘u’ aan te spreken. Ik weet niet of de zon in het oosten of in het westen op komt en over de Slag bij Waterloo moet je niet tegen me beginnen. Ik heb domweg geen idee. Tegelijkertijd ben ik gezegend met de vaardigheid om met zowel de stratenmaker als de manager een goed gesprek te hebben. Die zaten tenslotte allemaal bij elkaar bij mij in de klas. Ik heb geleerd om altijd kritische vragen te stellen, me niet te veel aan te trekken van autoriteit en ik heb een enorm vertrouwen in de mensheid.

Regenboogje spelen in de drumles

Op veel basisscholen gaat het er nu heel anders aan toe. Daarom probeer ik in mijn muzieklessen veel ‘Regenboogje te spelen’. Gevolg: mijn leerlingen leren veel meer dan alleen drummen. Zo leren ze dat het helpt als je goed luistert, niet alleen als je muziek maakt. Ze leren zich presenteren en ik moedig ze aan om hun mening te geven. Vind je er niks aan? Zeg het me dan. Ook veel zaken die niets met muziek te maken hebben komen aan bod. Met Tim en Justin bespreken we de politiek. Bart heeft zelf een cajón gebouwd en ik moedig hem aan een handeltje te beginnen. Ik leg Merijn uit dat het geen kwaad kan om af en toe een kiwi te eten. Jan-Willem komt iedere week even vertellen wat hij met zijn vrienden heeft gedaan en tussendoor spelen we een liedje. Het pensioenfonds van mijn werkgever heet ‘Zorg en Welzijn’. Dat begrijp ik steeds beter.

Het is mooi om te zien hoe al deze kleine mannen (en ook de drie kleine vrouwen die ik op les heb) niet alleen als slagwerkers maar vooral ook als mens groeien. Dat Noah niet weet hoe je een enkelvoudige voorslag speelt kan me steeds minder schelen. Hij is er iedere les, leert van alles, helpt anderen en heeft de tijd van zijn leven.

Het probleem

Nu doet zich het volgende probleem voor. Het land wordt in toenemende mate geregeerd door mensen die niet op De Regenboog hebben gezeten. Mensen die wel weten waar de zon op komt en die weten wanneer de slag bij Waterloo was maar nooit gebatikt hebben. Deze mensen gaan volgende week donderdag beslissen hoeveel er bezuinigd gaat worden op het CKV. Ik houd mijn hart vast.